Met mijn bek over het asfalt

Het verhaal van Niels & Jessica, opgeschreven door Liselotte Maas

Op een regenachtige middag parkeer ik mijn auto in een woonwijk. Naast de voordeur waar ik ga aanbellen zie ik een mooi zelfbeschilderd bankje met de namen van de bewoners erop. Ik ben hier om naar het verhaal te luisteren van Niels en Jessica. Ze hebben vier kinderen en heel wat meegemaakt. De reden dat ik het verhaal graag wil horen en erover wil schrijven is omdat ik me wil verdiepen in de problemen en de oplossingen van mensen met schulden. Om professionals in de financiële zorgverlening stil te laten staan bij hun beweegreden waarom ze ooit dit werk zijn gaan doen. Want het geeft nu eenmaal niet elke dag volop voldoening als je aan het werk bent als inkomensbeheerder of bewindvoerder.

Waren we maar eerder eerlijk geweest naar elkaar toe
De reden dat Niels en Jessica hun verhaal vandaag willen doen, is dat ze zich heel veel ellende hadden kunnen besparen als ze eerder eerlijk waren geweest. Naar elkaar toe en naar zichzelf. En dat ze het anderen gunnen om eerder aan de bel te trekken als het financieel een grote puinhoop is. Om te zorgen dat de zorgen en de spanning zo min mogelijk weerslag hebben op de naaste omgeving. Zoals je kinderen, je werk, vrienden en familie. Het is Niels en Jessica gelukt om ondanks alle ellende bij elkaar te blijven. Daar zijn ze ontzettend dankbaar voor. En om die reden hier hun openhartige verhaal. Niels begint.

“Als ik ook maar iets vroeg over financiën, reageerde Niels altijd heel fel”

Het hele maandloon nodig voor de hypotheek
“Om maar meteen met de deur in huis te vallen, ik was tot 2008 aan de drank. Ik heb altijd gewerkt en werk nog steeds als bakker. Alles ging goed, huisje boompje beestje zeg maar. We hadden een mooi huis, met een veel te hoge hypotheek. Dat beseften we ons pas toen onze ‘flexibele rente’ in 2006 ineens veel hoger werd. Onze maandlast schoot omhoog van 850 euro naar 1600 euro. Dat was mijn hele maandloon! Jessica werkte ook, zij verdiende 1000 euro, daar moesten we alles van doen. Ik regelde de geldzaken en ben iemand die vindt dat ik alles alleen moet doen. Ik vertelde dus niets aan Jessica.” Jessica: “Als ik ook maar iets vroeg over onze geldzaken, reageerde Niels heel fel. Dan liet ik het er maar bij zitten.”

“Niemand wist het, O wat schaamde ik me diep”
Niels vervolgt:”Nu denk ik: gooi het naar buiten, ga hulp zoeken, zeg het tegen je partner. Maar dat deed ik niet. Niemand wist het. We aten soms van het geld van de krantenwijk van mijn dochter. Ik schaamde me diep. Op een gegeven moment hebben mijn ouders me geld geleend om de energierekening te kunnen betalen. En uiteindelijk is het huis geveild, eind 2008.” Vlak daarna werd Marco opgenomen om van de drank af te komen.

Verhuizen naar een goedkopere woning
Een heftige periode. Jessica werkt in de maatschappelijke zorgverlening, met verstandelijk beperkte kinderen. Ze probeert zo goed als het gaat haar werk met haar zorgen te combineren. Ze kloppen aan bij de gemeente voor schuldhulpverlening en worden daar goed geholpen: “Er zijn afspraken gemaakt over betalingen, over wat we mochten gebruiken om van te leven en alle schuldeisers zijn akkoord met een minnelijke schuldregeling.” Een jaar voor het einde van de minnelijke schuldregeling, waarna ze een schone lei zullen krijgen, gaat het opnieuw mis. Jessica:”we zijn dan inmiddels verhuisd naar een huurwoning. Niels heeft een nieuwe baan gevonden, maar de achterstanden liepen weer op, een aangetekende brief plofte op de deurmat. De schuldhulpverlener kon zo niet verder en stopte voortijdig de schuldregeling.” Waar Niels aan toevoegt:“Jessica wilde verder met de regeling, ik niet, ik had het blijkbaar nog een keer nodig. Ik ging echt met mijn bek over het asfalt.”

“De stress van een dikke auto die de straat in komt rijden, kan ik nog steeds voelen als ik eraan denk”

Nachtmerries
Jessica heeft tot op de dag van vandaag soms nog nachtmerries van die periode. “Dan komt er een dikke auto de straat inrijden, O, de stress die ik dan nog steeds kan voelen.” Het wordt 10 mei 2017. Jessica is thuis als er een bevel tot ontruiming wordt betekend aan de deur. Ze belt Niels op zijn werk, om direct naar huis te komen. Ze gaan naar de gemeente, er is een noodnummer dat ze kunnen bellen. Dan volgt er een zitting bij de rechtbank, een verzoek om een moratorium. Afgewezen. Reden: ze hebben twee auto’s en een hoge huur. De auto’s hebben ze nodig voor hun werk: ze wonen in een klein dorp met 8000 inwoners, er is nauwelijks openbaar vervoer en de reisafstand is te ver om te gaan fietsen. Via een vriend komen ze terecht bij de kerk. Daar kunnen ze een bedrag lenen om de huurschuld te betalen.

Gratis brood van de bakker
Ze houden 30 euro per maand over. Niels kan als bakker gelukkig iedere dag wat brood meekrijgen van zijn werk. Het is niet te doen met vier opgroeiende kinderen. Maar ze doen het toch. Ze melden zich aan voor beschermingsbewind bij CAV. Dat lijkt niet nodig. Karin adviseert dat inkomensbeheer voldoende zal zijn. Zo scheelt het drie maanden wachttijd voor een zitting bij de rechtbank. Drie maanden waarin het Karin lukt de financiële zaken weer goed op orde te brengen. Niels en Jessica krijgen iedere week wat meer rust.

Schuld voor schuld afbetalen
Met twee inkomens waar beslag op ligt, is er werk aan de winkel om het budget sluitend te krijgen. Als Karin de situatie aan de beslagleggers uitlegt, zijn deze zo bereidwillig om het beslag op te schorten. Er is een betalingsregeling toegezegd en die wordt stipt nagekomen. Ondanks de stabiele situatie, blijft het afzien. Er is nog steeds te weinig geld om van rond te komen. Schuld na schuld wordt afbetaald, de kleine schulden eerst. Alle schuldeisers krijgen een voorstel tegen finale kwijting en soms komt er binnen een uur al een akkoord. Ruim een jaar later zijn er nu nog drie schulden over: het waterschap, de kerk en de zorgverzekering. Verder is het heerlijk rustig.

“En nu? Als ik jarig ben, vraag ik een museumjaarkaart, eindelijk hebben we tijd en zin en geld voor een dagje weg”

De dag dat de hypotheekschuld is betaald
Het is een heftig verhaal. Als Niels en Jessica het opnieuw vertellen, zie je de tranen in hun ogen. Het mooiste moment, voegt Jessica toe, was de brief van de hypotheekbank, dat de restschuld was voldaan. En nu? Niels en Jessica kijken regelmatig op de app van de leefgeldrekening om te zien voor hoeveel ze boodschappen kunnen doen. Er komt wekelijks 180 euro binnen voor alle huishoudelijke uitgaven. Ook krijgen ze maandelijks een financieel overzicht van het inkomensbeheer. Dat kijken ze beiden na. Jessica vraagt binnenkort een museumjaarkaart voor haar verjaardag, de kinderen kunnen sporten. Deze zomer gaan ze voor het tweede jaar op een rij met een geleende caravan naar Kroatië. Ze blijven opletten met hun geld. Dat geldt ook voor de kosten van het budgetbeheer, want ook dat kost geld. En ze moeten het zelf betalen. Eerst maar even genieten van de huidige rust, volgend jaar kijken ze wel weer verder.

Zet vandaag de eerste stap, schakel hulp in
Namens stichting CAV wil ik Niels en Jessica hartelijk bedanken voor hun openheid We hopen dat we met dit verhaal een bijdrage leveren aan de openheid die nodig is om tot een oplossing van je schulden te komen.

>> Ga in gesprek, blijf niet rondlopen met je financiële problemen.  Je kunt ons bellen en mailen met je vragen op 088-8 228 228 en info@stichting-cav.nl.